Modernidad latente : vanguardistas y renovadores en la figuración española (1920-1970) , Colección Telefónica / textos, Jaime Brihuega [y otros dos]<br/>[Málaga] : Fundación Palacio de Villalón, , [2024]<br/>210 p. : il. b. e n. e cor ; 27 cm<br/>"Exposición : Málaga, Museo Carmen Thyssen, 16 de marzo al 8 de septiembre de 2024"<br/>Inclúe referencias bibliográficas<br/>A través de máis de sesenta pinturas, procedentes na súa maioría da Colección Telefónica, este catálogo da exposición homónima relata un episodio da arte español especialmente determinado polo período histórico en que se enmarca. Desde os primeiros anos do século xx os artistas españois comezaron a ensaiar vías diversas para romper coa tradición decimonónica. Os máis intrépidos marcháronse na súa mocidade a París. Alí alumou Picasso o cubismo, ao que deron un xiro transcendental, nos anos dez, Gris e Blanchard. Ao longo dos vinte, trasladáronse tamén a París os principais representantes da arte novo español (Bores, Cossío, Peiteado, Viñes e González da Serna) , que exploraron outras posibilidades plásticas, entre o neocubismo e unha figuración lírica. As promesas de vangarda víronse drasticamente interrompidas coa instauración do réxime de Franco (1939-1975) . A partir dos anos cincuenta deron comezo a outros movementos innovadores como o informalismo abstracto. A pesar da censura, do exilio ou do control absoluto da cultura por parte do réxime de Franco, non faltaron artistas que exerceron a súa liberdade individual en distintos escenarios : as iniciativas plásticas a contrafío do gusto franquista, fundamentalmente individuais e moderadas, dentro do país (Zabaleta, Díaz-Caneja) ; os seguidores das experiencias vangardistas da República que continuaron traballando tras a guerra, en París ou en territorio español (Ángeles Ortiz, Viñes, Peiteado) ; e as propostas máis avanzadas por parte dos artistas referenciales do exilio parisiense (Picasso, Óscar Domínguez, Bores) . No ámbito doméstico, a renovación articulouse a partir dos logros de finais dos anos vinte da Escola de Vallecas. A súa estética apegada á terra foi rescatada por un dos seus fundadores, Benjamín Palencia, e supuxo o xerme da chamada Escola de Madrid –Martínez Xato, San José, Menchu Gal– ou do paisaxismo sui generis de Beulas e Ortega Muñoz. A partir dos anos cincuenta viviuse unha certa recuperación da plástica moderna española e das súas estruturas, en sintonía cos plans económicos de desenvolvemento, e na década seguinte, unha maior vinculación ao modo de vida urbano, aínda que desde unha perspectiva lírica e nostálxica (Antonio López, Carmen Laffón) . [Ed. ]<br/>Texto en castelán e traducción en inglés<br/>9788412107760<br/>embne 568373 Telefónica, S. A. - Colecciones de arte- Exposiciones568374 Telefónica, S. A. - Coleccións de arte- Exposicións<br/>Pintura española   -20º siglo  -Exposiciones  333993Pintura española  -20º século  -Exposicións  334003<br/>75. 036 (460) (083. 824) 20157. 074 Telefónica S. A. (083. 824) 2015<br/>