Como sucede sempre, cando o meu pai me contaba esas historias eu non lle facía moito caso e agora arrepíntome diso. O meu pai morreu pronto e os seus recordos quedaron nese limbo da memoria no que se desvanecen as vidas dos que nos precederon e aos que non escoitamos cando estaban vivos. Logo arrepentímonos diso e, como eu agora, tratamos de reconstruír as súas pequenas historias cos retrincos do que quedou no aire e aínda alcanzamos a lembrar. En honra do seu pai e dos seus compañeiros, pero tamén por percorrer un territorio, o que atravesa a espiña dorsal da península ibérica, que sintetiza como moi poucos a súa esencia, o autor repetiu a súa viaxe e fíxoo nos mesmos meses do ano nos que o fixeron eles para tentar sentir o que eles sentiron sequera sexa referido ao clima. Polo camiño atopouse con personaxes que manteñen vivo o recordo daquel inverno terrible, o peor do século XX, e dunha primavera e un verán calorosos xunto ao mar, e con algunhas das historias que o seu pai lle contou e que as paisaxes conservan aínda flotando como una pátina sobre eles, «pois a historia permanece nos lugares nos que sucedeu como as palabras sobre a memoria».