"Todos os poemas sáenme amarelos", escribe Marta Sanz nun dos versos deste libro. E é que o amarelo é, aquí, unha cor última, definitivo, dunha acidez que se identifica cun nervioso sentido do humor. Funciona ao mesmo tempo como orixe e como fronteira de todas as cousas que suceden nesta vida: o fío preciso entre a claridade e a tebra. Porque estes poemas nacen do fulgor dun escintileo, e con amarelada calidez diríxense a un futuro que languidece; pero non teñen medo, porque comprenderon que toda luz que brilla é sempre devorada, que todo o que ilumina é á súa vez consumido.