A finais do século XV, Béranger de Bourgogne recibe o encargo de proseguir a construción dunha igrexa nunha próspera vila da costa de Vizcaia tras o repentino falecemento do anterior mestre de obras. O seu ambicioso plan inclúe unha profusa e misteriosa decoración con relevos e monstruosas figuras, símbolo da pugna entre o ben e o mal, que os aldeáns pronto bautizarán como mamuk, ‘pantasmas’. O relato deste proxecto monumental do pasado se entrevera co presente de maneira maxistral, construíndo un diálogo fecundo e máxico a través do tempo, coa igrexa de Santa María de Ondarroa como testemuña do devir dos seres humanos.