«O meu pai era xardineiro. Agora é xardín.» No xardineiro e a morte, Gueorgui Gospodínov mergúllanos nos interminables meses durante os que, día tras día, viu como se ía apagando a vida do seu pai. Mentres este morría ao seu lado consumido pola enfermidade, Gospodínov sostívolle a man ata que chegou o fin. E aínda no seu leito de morte, para el seguía sendo o máis alto, o máis guapo, o máis amable. Seguía sendo o seu pai. Entre os campos de amorodos da infancia e o inevitable adeus, Gospodínov tece un relato íntimo sobre o duelo e a memoria. Como se despide unha vida nos seus últimos días? Como se enfronta un fillo ao derrube do heroe que o protexeu? Seguimos existindo se se vai a última persoa que nos lembraba como nenos? E como afrontamos a ausencia de quen nos fixo ser quen son?

Gradinaryat i smurtta