Coñeceu e puxo o famoso alcume a Dum Dum Pacheco, recolleu balas perdidas da escena do crime para Juan Luis Cebrián, director do País –periódico que entón daba os seus primeiros pasos–, prestou oídos e fixo de confidente e taquígrafo do último verdugo, visitou cárceres e reformatorios para dar voz aos sen voz, seguiu aos quinquis e asistiu aos seus enterros, contou as aventuras e desventuras de atracadores, asasinos e pandilleros, e entrou nas casas dos «últimos gladiadores», aqueles lendarios e fatalmente castigados boxeadores.
Unha xeración de lectores emocionouse coas súas crónicas, nas que narraba tanto o deporte como o crime cunha tensión propia da novela policíaca e a literatura noir. E, unha e outra vez, ao servizo da mellor prensa deste país, baixou á lameira que foi e segue sendo España, para ser o escritor dos soños e desvelos da nosa pobretería e miseria indómita, esa «xente do abismo» de Jack London, pero en clave nacional.
"El buscador de balas perdidas", a maior antoloxía de Julio César Iglesias (Premio Nacional de Xornalismo, e premios Ondas, Antena de Ouro e Club Internacional de Prensa…), un dos grandes mestres do noso xornalismo, mostra unha galería estremecedora de personaxes e sucesos (o Jaro, Urtain, Dum Dum Pacheco e os Ojos Negros, o crime dos Galindos, seitas, envelenamentos, parricidios, Muhammad Ali…) nos que brilla o seu maxistral estilo, onde non sobra nin falta nada e lembra a González Ruano, Chaves Nogales, Manuel Alcántara ou ata o cru «novo xornalismo» estadounidense e gonzo de Hunter S. Thompson e outros cronistas de escuridades aterradoras e, con todo, moi humanas.