Corre o ano 745. O reino visigodo se lame as feridas. Toledo caeu, don Pelayo morreu, e Spania agora está en mans do califato de Damasco. As ordes chegan desde Córdoba. Pero o norte da península mantense, como sempre, levantisco… Alí non se perdeu a fe nos poderes ancestrais, en loita continua cunha Igrexa en expansión; e non hai terreo máis sacro que o val de Orandi, cuxo gran carballo ve os séculos pasar.
Ninguén se atreve a negar a última vontade de Sancha Asuera, a guerreira astur que xa deu nome a ese cantar que se recita á calor das fogueiras. E con ela van as súas capitás, a raíña Emersinda, e tamén a que trova esta historia, a súa irmá Aurelia.
Porque esta é a historia dun norte convulso, unhas terras nas que, entre o medo e a fame negra, álzase de súpeto a sombra de Pelayo, marcado pola cruz no seu destino de ser rei. E tamén, e sobre todo, a fazaña dunhas mulleres, encabezadas por Sancha, que lograron non só combater por si mesmas ao inimigo, senón reconquistar Cangas para a cristiandade e comezar a creación dun novo reino.