Para atravesar os misterios do amor travesti, Camila vai armada da súa voz de arroupe e dos amuletos que soubo construír na intensidade da noite. Algunhas veces ama e outras odia, desexa e é desexada, mestura a pena e a felicidade en cada un dos corpos sobre os que se derrama. Unha vez fecundada, procrea versos carnívoros e plantas dóciles que poboan as estancias que os seus tacóns habitan. Enorme forxadora de maxia, só podemos estirar o pescozo desde abaixo para vela sangrar, arder e rirse do mundo. Quizá a memoria polos amantes idos sexa a que menos doia de todas as que nos ofrenda a súa escritura; está tamén a nai alugada a outra familia, a fatiga do pai na súa loita contra a pobreza, a amada do amante, os amigos mortos. Por momentos quixésemos blindala dalgúns recordos, pero sería como encapsular a un vagalume, un pestanexo da luz máis delicada antes da absoluta escuridade. Un ser fráxil atrapando as palabras que lle chegan polo aire libre da experiencia. O corazón lector que se anime a transitar pola beleza salvaxe de "La novia de Sandro" non poderá saír ileso.