Theo Van Gogh é un home «sen talento» que cifra a súa existencia no amor que profesa á arte e ao seu irmán Vincent, o artista da familia, a quen envía diñeiro e cartas cheas de melancolía. Esta correspondencia ata o de agora inédita, rigorosamente inventada por Julio César Pérez, xoga de maneira especular coas cartas reais de Vincent a Theo, interrómpese pouco antes da morte de ambos e non recolle ningún dos acontecementos que marcaron a vida do «tolo rubio». Fala, máis ben, das esperanzas e os medos do menos coñecido dos irmáns, do París dos impresionistas, do sentido profundo da arte.
Nestas páxinas hai sombra, hai morte e traxedia, pero por encima de todo está a procura, ás veces infrutuosa, da beleza. Iso que Julio César Pérez persegue cunha liberdade insolente.