En Cantabria «calabobos» responde a un orballo miúdo que cae de forma imperceptible, por iso nesta novela chove todo o intre e os seus personaxes están mollados permanentemente. Rodeado de paisaxes belas á vez que violentos e a través dunha oralidade descarnada, maleducada, e un cántabru basto e fero, o protagonista desta historia fala da brutalidade silenciosa dun pobo desamparado, que cala aos poucos na súa xente sen que nin sequera déanse conta, mentres trata de atopar á súa irmá antes de que chegue a pleamar. Tiveron que pasar varios anos para que Luis Mario se dese conta de que vivía empapado e, unha vez seco, puido escribir sobre a Muller Ouso, o Home Peixe, mulleres que aleitan a cans, homes que destripan vacas e vacas que caen ao mar. Sobre Mariuca e Nanda A Chona, infusións que todo o matan, percebes co sexo descomunal, gorriones que brotan da terra, vainas cheas de dentes, vellas que se alimentan de críos ou un feto dentro dun mexillón. Pero, por encima de todo, escribiu sobre un sitio que se nega a cambiar. Calabobos supón a invención dun novo relato mitológico, fermosísimo e afiado como as rocas dun cantil.