Vivimos inmersos no fetichismo de "autentícoo". Queremos consumir cousas xenuínas e aspiramos a ser orixinais. A consagración da autenticidade espállase polo que comemos (o bio), os lugares que visitamos (con historia, con tradición), as pezas que vestimos (a moda do vintage) e mesmo a vida interior que desexariamos alcanzar... O sempre sagaz Lipovetsky rastrexa a orixe desta obsesión no século XVIII e na sacralización que fai Rousseau da sinceridade como valor moral supremo, e a partir de aí percorre o camiño que nos leva ao presente.
Pero esta paixón por autentícoo é inocua? Todo o auténtico é necesariamente bo polo mero feito de selo? E, por defecto, é nocivo todo o artificioso?

Tradución de : Le sacre de l'authenticité