Cando lle preguntaron con que muller da historia do arte lle gustaría cear, Umberto Eco contestou sen dubidar que con Uta de Naumburgo, considerada durante séculos a muller máis bela da Idade Media e acusada de bruxería durante a súa corta vida. Nunha xira de lecturas pola antiga RDA a finais dos anos oitenta, Günter Grass ve a estatua de Uta por primeira vez na catedral de Naumburgo, e queda embobado pola súa beleza e realismo. Grass recurre neste libro ao tradicional artificio do convidado de pedra invitando a cear no seu xardín á filla dun ourive quefixo de modelo para a estatua. Non obstante, nun atrevido salto no tempo, Uta segue aparecéndose en máis cidades durante súas viaxes, sorprendendo ao narrador enamorado, que a busca por todas partes, e convirtindo as súas seguintes xiras nun verdadeiro desastre, ata a caída do Muro e todas as consecuencias que viñeron con ela.