No noso século, as formas creativas e expresivas do debuxo multiplicáronse significativamente. A ilustración, o deseño, a gráfica descritiva, etc. parecen haber redescuberto o debuxo, non só como modo de representación, senón tamén como modo de acción, de acceso e relación con novas realidades.
Os novos contextos da ilustración gráfica, que veñen ampliar aqueles en os que esta cumpría funcións editoriais, ornamentais, testemuñais, educativas, etcétera, volvéronse especialmente notorios dentro das artes visuais; o deseño gráfico, o deseño industrial, de espazos, moda e arquitectura rehabilitaron o debuxo concedéndolle valor de relato, e volvendo así a proclamarse como; pola súa banda, dentro dos discursos da arte contemporáneo, a arte gráfica atopou un espazo moito máis amplo, deixando atrás o seu tradicional estatuto de inconclusión ou incompletitud. Todos estes desenvolvementos supoñen modos de imbricación entre o que podemos chamar en tanto que poñen en relación as ideas que só toman forma na liña e desde a liña, e as ideas que se mediante a liña, o punto ou o plano.
En toda esta expansión das formas e medios do debuxo creadoras xogan un papel determinante, existe certa sincronía, certa conexión lóxica efectiva entre a emancipación do debuxo, a socialización e unha nova conciencia feminista. A autarquía do debuxo está necesariamente motivada por liberación e transvaloración do acto mesmo debuxar, do xesto, da acción e do corpo non só modificacións en condicións medio (editorial, artístico, etcétera).[Ed.]