Teo ten unha casa chea de cousas, pero sinte que está baleiro. Oriana non ten casa, pero sinte tanto no seu interior que lle da medo desbordarse. Cando se cruzan sendo só dous nenos, descobren no outro o que non sabían que se lles perdera. Aínda, ás veces, alcanzar aquilo no que pensas cando pechas os ollos só é posible nese lugar entre o real e os soños. Porque el aínda é invisible. Ninguén o ve. Porque ela non sabe quedarse. Só quere fuxir. Teo e Oriana son unha galaxia perdida, unha realidade que cando a alcanzas xa non existe, un reloxo de area ao que ninguén lle dou a volta... Teo e Oriana só existen nun quizá.