Na década dos setenta, durante os anos da ditadura militar, a familia de Camilo vive nunha vila burguesa que desentoa no medio do barrio de Queím, un dos suburbios máis pobres de Río de Janeiro. Os muros da casa son a delgada liña que separa unha vida acomodada, con servizo e piscina, do Brasil máis popular, o dos nenos que xogan ao fútbol nas rúas, rodeados de insalubridade e delincuencia. Unha liña que se empeza a desdebuxar para Camilo unha mañá do asfixiante verán no que cumpre trece anos, cando o seu pai trae a casa por sorpresa a Cosme, un orfo mulato do seu mesma idade ao que a familia acolle. A chegada do mozo fará saltar polo aire a apracible vida de Camilo, quen xunto a el descubrirá o mundo da rúa, a camaradaría e o desexo. Treinta anos despois, Camilo regresa a Queím, aínda incapaz de superar a tráxica morte de Cosme aquel mesmo verán, baixo un sol abrasador.