Para quen se botou ao monte, a guerra non acabou en 1939. Juan Caballero comanda unha partida guerrilleira que se move pola serra andaluza, unha figura entre mítica e espectral cuxa mención chea de terror ás autoridades franquistas. Na aldea de Poboa do Alcor, as veciñas calan cada vez que se achega Natividad Blanco, a esposa do xefe da Falanxe. Ela e o seu pai, don Rafael, o médico local, son parte desa España que sempre se adaptou ao vento dominante. Pero Nati sábese diferente. Sabe que casou co señorito do pobo unicamente por desexo de Xusto Fuentes, alias Patas Curtas, o alcalde imposto tras a guerra. Sabe que nin un só día amou ao seu marido, Pedro Fuentes; que nin un só día sentiuse parte dos vencedores. Por iso, a noite na que a partida de Juan Caballero baixa a Poboa do Alcor para atacar un convoi militar, Nati decide romper co seu destino e acabar con ese silencio que a goberna e irmá coas outras mulleres do pobo. Luisa Carnés escribiu Juan Caballero cando o exilio republicano aínda confiaba en que, terminada a segunda guerra mundial, os Aliados axudaríanlles a destronar a Franco.