Beño, na súa modestia, xamais imaxinou que os seus artigos acabarían formando un libro como este, xa que os consideraba flor dun día , tan efémeros como a rosa do azafrán, que nace ao saír o sol e morre á tardiña. Con todo, fose unha terrible inxustiza deixar que permanecesen no esquecemento, xa que conforman unha obra de importancia capital, non xa na bagaxe literaria do seu autor, senón no ámbito da literatura xornalística de todos os tempos deste país.
Na súa primeira etapa, mentres viviu na Mancha, Beño descríbenos un mundo e uns ambientes humanos un tanto arcaicos e pintorescos que desapareceron hai tempo. Servíndose dun pequeno pobo manchego como escusa, realiza un estudo sociolóxico e psicolóxico fascinante sobre a vida provinciana española da segunda metade do século XX. Pero Beño non cae nunca no mero costumismo e consegue espertar o interese intelectual do lector, xa que o seu punto de vista é universal e pon o foco en aspectos esenciais da condición humana, transferibles, por tanto, a calquera época ou lugar. Máis adiante, cando se establece en Sevilla, dirixe a súa mirada cara a temas máis exóticos dos que non se atreveu a falar antes, convertendo cada artigo nun pequeno ensaio no que realiza interesantísimos traballos de investigación, sendo un dos seus temas máis recorrentes a preocupación polo patrimonio artístico e cultural, xa que, como el mesmo dixo unha vez, a historia e a tradición son para as nacións como a alma no corpo . A Beño obsesionáballe así mesmo entender o sentido da vida, as circunstancias ou razóns que inducen aos seres humanos para actuar dun modo ou doutro, e analiza a numerosos personaxes históricos de todo tipo con gran intelixencia e perspicacia, dedicando tamén o seu interese e a súa curiosidade aos asuntos propios de Andalucía, cuxas costumes, ritos e modos de vida estuda con rara fascinación.