Non lonxe do Palacio Real de Madrid levántase o centro de acollida máis antigo e grande de España. Turistas e veciños conviven alí co colectivo máis vulnerable, caótico e esquecido da nosa sociedade: o das persoas sen fogar. Aqueles a os que non queda nada salvo un último propósito de supervivencia. O seu número segue crecendo, silenciosamente, no seo das nosas cidades.
Bustos nunca pensou escribir un libro como leste. Pero ao pouco de mudarse -sen sabelo- ao bairro dos sen teito intuíu neles unha mensaxe de dignidade ferida que nos interpela a todos, máis aló da empatía momentánea ou da axenda política. Estas páxinas desgarradoras son o froito dun ano de investigación xornalística sobre o fenómeno do senfogarismo. Pero conforman tamén unha obra profundamente literaria, debedora da corrente de sensibilidade que, de Solaina a Baroja, sinalou as chagas da España negra con mirada piadosa e sen ápice de condescendencia ou sentimentalismo. Unha escritura poderosa que restitúe o segundo que perde quen perde a súa casa: a linguaxe.