O cotián e o esotérico danse a man na última novela publicada en vida por Venturini, un descenso ás secuelas que lle deixou un accidente doméstico. O contratempo levouna a unha cama de hospital, e describe como tivo que aprender a camiñar e a falar ou a comer de novo, un particular paso polo inferno que inclúe o seu encontro cos seres que alí habitan. Como di Mariana Enriquez: «se nas primas é a nena pobre e monstruosa e en Nós, os Caserta, a moza brillante que buscaba a orixe da súa rareza na xenealoxía, nos rieles é a anciá escritora #ante a morte». Composta cando Venturini tiña noventa anos, comparte a escritura enfebrecida e desatada das dúas novelas previas, e o gusto por alterar a linguaxe para dotalo dunha simpleza que desarma ao que se achega. De paso, tamén a propia biografía, na que, como un reflexo deses espellos ondulantes, o relato devolve unha vida contrahecha, allea e fabulosa a un tempo. Unha obra extravagante —igual que a vida da autora—, brillante e atroz, que rememora, desde a decadencia física da vellez, algúns episodios peculiares da súa mocidade.