Para poder crear vínculos libres e auténticos cos demais primeiro habemos de aprender a gozar de nosa propia compañía. A soidade é unha das emocións máis intensas e dolorosas. Proba diso é que facemos calquera cousa para evitala. De feito, a gran maioría de adultos somos sociodependientes, adictos á nicotina social. É dicir, á irracional necesidade de estar permanentemente en contacto con outras persoas. A pesar de ser a forma de drogadicción máis común na nosa sociedade, é tamén a máis descoñecida. Quen é o valente que se atreve a quedar a soas, espido emocionalmente e cara a cara coa dor que aniña nas súas profundidades? Este libro é unha viaxe terapéutica. E está concibido como un proceso de desintoxicación social co que afrontar o noso maior medo: a ferida de abandono. Entre outras aprendizaxes, propón que deixemos de utilizar aos demais como parches para tapar o noso baleiro existencial e suplir a nosa falta de amor propio. E que revisitemos a nosa infancia para reconciliarnos co noso nena (ou neno) interior. Só así poderemos converternos no que estamos destinados a ser: o noso mellor amigo, descubrindo que nunca estamos (do todo) sós. «Non existe ningunha fazaña máis grande no mundo que saber estar cun mesmo