Yunjae ten dezaseis anos, está na idade das emocións desbordadas, o amor e a rabia. Pero as amígdalas do seu cerebro son pequenas, máis pequenas que unha améndoa e, como consecuencia, Yunjae é incapaz de sentir nada. Educado pola súa nai e a súa avoa, aprende a identificar as emocións dos demais e a finxir estados de ánimo para non destacar nun mundo que pronto o tachará de estraño. "Se o teu interlocutor chora, ti entrecierra os ollos, baixa a cabeza e dálle unha suave palmada nas costas", dille a súa nai. Así constrúe unha aparente normalidade que se fai trizas o día en que un psicópata ataca a ambas as mulleres na rúa. Desde entón, Yunjae debe aprender a vivir só, sen desexo de derramar unha bágoa, sen tristeza nin medo nin felicidade.