Un corpo habita un lugar: un corpo coas súas circunstancias e a súa historia, nun lugar tamén coas súas circunstancias, tamén coa súa historia. Ese lugar non é un decorado, porque ten a vida das pantasmas e as estrelas fugaces, a seca, a herba, un rabaño de cabras, as pegadas que deixa na terra todo o que tamén foi. Nos poemas de "Fuego la sed" toman a palabra os corpos e os lugares, si, para contarnos a historia dun perigo: o que axexa a un mundo —o noso— que se extingue. María Sánchez escribiu un libro militantemente político, militantemente lírico, sobre a nosa relación coa nosa contorna: sobre a forma na que as decisións humanas repercuten no curso dun arroio ou no voo dun paxaro, sobre a desmemoria pola que nos impoñemos ao territorio, e borramos a posibilidade doutras experiencias.