William S. Burroughs publicou Yonqui, en 1953, grazas aos bos oficios de Allen Ginsberg, que se paseou co manuscrito debaixo do brazo por diversas editoriais ata dar con Carl Solomon, un editor máis valente –e máis desesperado– que outros, e que anos despois confesou que era tal o terror que lle daba traballar con semellante material que estivo a piques de sufrir un colapso.
E así foi como apareceu un dos libros míticos da literatura americana do noso século, pero tamén un dos máis prohibidos e subterráneos, nunha editorial marxinal, baixo o pseudónimo de William Lee. Burroughs aínda non era o autor de El almuerzo desnudo, nin se constituíu no gran visionario da nosa época, que inspirou a escritores, a músicos, a pintores e a cineastas, pero nesta descarnada, cegadora crónica dunha adicción –as vagabundaxes en busca de droga, a avidez polo xute, a peculiar sexualidade e as non menos estrañas relacións nadas na comuñón da droga– estaba xa o fundamento de toda a súa obra posterior.