A fins dos sesenta, con trece anos, a arxentina Silvia Labayru era unha adolescente tímida, lectora, amante dos animais, entusiasta de John F. Kennedy, filla dunha familia de militares que incluía ao seu pai, membro da Forza Aérea e piloto civil. A esa idade ingresou no Colexio Nacional Buenos Aires, unha institución pública de gran prestixio, onde entrou en contacto con agrupacións estudantís de esquerda e transformouse nunha militante aguerrida. En marzo de 1976 produciuse na Arxentina un golpe de estado que deu comezo a unha ditadura militar. Para entón, embarazada de cinco meses e con vinte anos, Labayru integraba o sector de Intelixencia da organización Montoneros, un grupo armado de extracción peronista. O 29 de decembro de 1976 foi secuestrada por militares e trasladada á ESMA, a Escola de Mecánica da Armada, onde funcionaba un centro de detención clandestino no cal se torturó e asasinou a miles de persoas. Alí tivo á súa filla que, unha semana máis tarde, foi entregada aos avós paternos. Na ESMA, Labayru foi torturada, obrigada a realizar traballo escravo, violada reiteradamente por un oficial e forzada a representar o papel de irmá de Alfredo Astiz, un membro da Armada que se infiltrou na organización Nais de Praza de Mayo, un operativo que terminou con tres Nais e dúas monxas francesas desaparecidas. Liberárona en xuño de 1978 e no avión rumbo a Madrid, xunto á súa filla dun ano e medio, pensou: «Acabouse o inferno». Pero o inferno non terminara. Os arxentinos no exilio repudiárona, acusándoa de traidora por mor da desaparición das Nais. Abominada por quen fora os seus compañeiros de militancia, arroupada por uns poucos amigos fieis exiliados en Europa, fixo unha vida. Ata que en 2018 contactouna desde Buenos Aires un home que fora a súa parella nos anos setenta e, nunha secuencia na que se funden manipulacións familiares que torceron o destino, comezou a urdirse unha historia que continúa ata hoxe.