Eu, Isidora Ramírez García, que perdín o meu nome cando abandonei España xunto á miña nai, Carmen, e á miña tía Teresa en 1939 en busca do meu irmán Ignacio, vou contarche a miña historia, María. Para que saibas quen son e quen era a túa avoa, e todo aquilo que reuniu ás nosas familias durante a Guerra Civil para separalas despois. Saberás das súas perdas, que foron as miñas, da dor inhumana e as bágoas constantes… E o que pasou cando os nosos destinos separáronse e eu convertinme nunha das prostitutas do campo de concentración de Ravensbrück, un lugar cheo de pontes e pombas brancas, cuxas plumas se ensuciaron de sangue e seme por dúas razóns: a simple e chaira supervivencia e a loita incesante, con armas escasas, contra o fascismo.
Queres saber do campo de concentración infame que atentou contra a vida de miles de mulleres; aí está a historiadora que es, María, e que nunca exerceu como tal, pero a xornalista na que che convertiches, entre vasos de whisky, demasiados, e que aínda busca unha identidade que lle negan os segredos de familia, o que quere saber realmente é que esconde a caixa das dores feas.
Tres días, María, tres días e poderás abrir esa caixa na que, ao contrario que no mito clásico, a esperanza non buscou refuxio, senón que voou de rama en rama para pousarse ás portas do porto de Vigo, dunha rúa de París; quedou enredada nos aramados de Ravensbrück, regresou malferida ás portas da pensión Soledad e alí cantou de novo pola liberdade, as mulleres, os oprimidos e a revolución.
Personaxes reais e ficticios, un horror inimaxinable, pero tamén amizade, resistencia e fraternidade compoñen esta novela da que non se sae inmune sobre os perdedores da guerra de España e o seu exilio a infernos onde a crueldade é incomprensible mesmo desde a máis profunda das insanias.