Selene non é unha deusa paciente. Creou aos licántropos para protexer os bosques e, cando estes fallan, abandona o firmamento e arrebátalles a lúa, a forza e a maxia. Debilitados, os licántropos saben que o ataque dos humanos é inminente. Os devanceiros guían ao novo vidente, Néstor, cara a súa última esperanza: debe de emprender unha viaxe para espertar a Ferner, un dos primeiros licántropos, que prometeu regresar para unha última batalla.
Sierra, demasiado furiosa para saber ser prudente, ofende á deusa e é castigada: Selene faina humana, e fai que toda a súa tribo a esqueza. Sen familia, sen identidade e sen ninguén que lembre quen era, Sierra decide acompañar a Néstor na súa viaxe. Se perde a vida defendéndoo, polo menos daralle un sentido.
O tempo acábase. As ameazas multiplícanse. Os deuses están inquietos, e os humanos non están sós.