Bibliografía

A camarilla de Franco (os seus axudantes, o seu médico, a súa esposa Carmen Polo…) insisten no nomeamento de Arias Navarro, un sorprendente bandazo que demostra as mermadas capacidades dun ditador ancián. Un ditador superado pola crise do seu réxime, onde a oposición interior crece mentres a exterior se despreguiza, e onde os novos inimigos demostran a súa audacia ao matar, en pleno centro de Madrid, ao propio presidente do Goberno. “Non hai mal que por ben non veña”, dirá Franco o 30 de decembro de 1973 no seu tradicional discurso de fin de ano, porque “un novo rumbo político” centrarase en manter "a soleira do noso Movemento”. A camarilla do Pardo e, ao final, o propio ditador, confían en que Arias cumpra con ese mandato de continuidade, pero a paixón franquista do novo presidente choca contra a súa razón aperturista: non quere traizoar ao caudillo pero sabe que “o espírito do 18 de xullo” non servirá para encarar os retos do presente nin do futuro. O seu Goberno, en definitiva, vai supoñer un “fértil fracaso” para quen anhela un cambio de réxime.