Coas tesoiras de podar na cintura, penetrémonos uns pasos no xardín. Unha poliña que poda aquí, un tomate que amarrar alá. Zumarentas amoras maduras, o tacto aterciopelado do pexego, o aroma embriagador dalgunha flor. Saír de casa e mergullarse corpo a corpo na natureza axúdanos a desprendernos un pouco de nós mesmos, daquilo que nos deixaba entumecidos, apáticos e deprimidos. Fóra espéranos todo un mundo que necesita da nosa atención e os nosos coidados: un escampado no que plantar un puñado de sementes, un alféizar onde se aliñan preciosas macetas de barro, un sebe no que se hospedan os paxaros ou un horto do que alimentarse. A maxia consiste en crear algo belo e xusto sabendo limitarse, escoitando, abrindo o diálogo entre o ser humano e a natureza para descubrir satisfaccións inesperadas que nos harmonizan coas estacións e os ciclos non só do xardín, senón de nosa propia vida. Paixón e paciencia unidas, enraizadas na terra, para apurar cada día plenamente nun acto de comunidade e irmandade coa natureza. Achegar á sabedoría, reflexións e consellos dunha escritora que traballando ao aire libre atopou serenidade e coñecemento, desexo e realización, espiritualidade e concreción. E a máis poderosa inspiración para a súa sinxela e elegante produción literaria.

Tít. orix.: La virtù dell'orto. Coltivando la terra si coltiva anche la felicitá