Un cómic de infancia baseado en feitos de realidade verosímil. Realidade de pobo, que puntúa dobre que a urbana. Ademais, de pobo de fai sesenta anos, que é como falar doutra galaxia en termos de usos e costumes, digamos, máis recias. Cómic neorrealista con aire documental, con eses ritmos, esas composicións e eses personaxes que evocan dalgún modo traballos de Visconti ou Rossellini. Sen necesidade de ensinanzas, finais felices ou calquera outra escravitude argumental. Un cómic iniciático entre sensible e descarnado que nos lembra de onde vimos. Da misa obrigatoria, a pedrada ao can e a labazada ao neno sen preguntar. Pero tamén da cadeira á fresca, de xogar na rúa, bañarse no río e as aventuras asalvaxadas.