Se na nosa época as categorías de xénero ou raza saltaron polo aire, como traxes que nos viñan estreitos, a idade continúa aí, ditando esquemas de comportamento, predicíndonos: “Está en plena adolescencia”, “ten a crise dos corenta”, “xa non ten idade para iso”, óese por todas partes, coma se aínda nos custase someter a crítica unha clasificación que, como o xénero ou a raza, parece axustarse ao biolóxico, pero, en realidade, é un mecanismo social que pretende imprimir determinadas formas de obediencia. Teresa Moure analiza o fenómeno do edadismo e as edadofobias, mostrando que, sen limitarse á vellez, como comunmente fíxose, detrás de etiquetas aparentemente inocuas escóndese unha forma de control e discriminación exercida sobre todas as franxas da vida. Pon así ao descuberto as endiabladas metáforas, prexuízos e estereotipos que sustentan a idade como aspecto primordial para interpretar a nosa existencia e identidade, ao mesmo tempo que reflexiona sobre as desviacións a este imaxinario. Como sostén Moure, non se trata de “negar as evidencias do tempo na pel, senón de abandonar o hábito de construír, a partir delas, unhas etapas ben definidas, de romper os estadios de larva, crisálida e bolboreta”