Son centos, miles, pero resultan case invisibles. Apenas as miramos, nunca as escoitamos. Traballan en organismos culturais do Estado ruso: un mundo particular, case tenebroso, que impón as súas turbias leis a quen forma parte del. Polas páxinas desta incisiva e bela obra de Daria Serenko desfilan as «mozas» que se atopan nos elos máis baixos da xerarquía cultural. Son as mulleres que preparan as exposicións, tentan cadrar os orzamentos, falsifican as estatísticas de asistencia e pagan o pato cando as cousas se torcen. Sofren acoso sexual e laboral, normalizan os seus míseros soldos e exponse que será do seu futuro se algún día deciden ser nais. «Mozas» que ven minguada a súa liberdade política e de expresión; que esperan un apagamento para confesarse que foron chamadas a declarar por participar nunha manifestación ou por querer afiliarse a un sindicato ou simplemente que se divorciaron, porque sospeitan que un gran irmán con conexión directa co Kremlin vixíaas nos seus postos de traballo; mesmo as hai que exhalan o seu último alento nunha cadeira de vixiante de museo.