Simone Weil abandona París, declarada cidade aberta, en xuño de 1940. Acompaña aos seus pais nun éxodo incerto que, en setembro, condúceos ata Marsella, obrigada estación de paso para quen se ve na necesidade de abandonar a Europa en guerra. Relaciónase aí con grupos de resistentes e abriga a idea de escapar a Londres para continuar a loita. Pero a saída, finalmente con destino a Nova York e sempre cos seus pais, non se producirá ata maio de 1942. Durante ese tempo de espera forzada, Marsella e a súa contorna convértense, con todo, nunha especie de patria de acollida, nun lugar propicio para experiencias e encontros.
Marsella é unha das etapas máis ricas da escritura de Simone Weil, a que trae a maduración do seu pensamento na luz do Mediterráneo. Tempo de amizade, como reflicten as cartas aquí reunidas a Déodat Roché, Antonio Atarés, Gustave Thibon, Joë Bousquet e Jean Wahl, interlocutores e ás veces confidentes, como tamén o foi o pai Perrin. Tempo de traballo filosófico, no venero dos seus Cadernos, como testemuñan os textos aquí reunidos sobre a noción de lectura, o método da filosofía ou a noción de valor. Tempo entre cuxos froitos máis selectos sobresaen os dous ensaios sobre o país de Oc e a cruzada albigense, «A agonía dunha civilización vista a través dun poema épico» e «En que consiste a civilización occitana?», de beleza e mestría só comparables ás do seu texto sobre a Ilíada.