Inclúe referencias bibliográficas

Ed. : Durante as primeiras décadas do século XX, a arte, as cidades e os monumentos máis emblemáticos da xeografía española comezaron a recibir unha especial atención por parte da cinematografía, que contribuíu á súa difusión, promoción e coñecemento entre a sociedade do momento. A evolución natural deste fenómeno culminou coa xestación dun xénero cinematográfico con personalidade: o documental de arte. Coincidindo coa idade de ouro do mesmo a nivel internacional, nos anos do franquismo, o cinema español sumouse coas súas achegas para propoñer novas vías de tratamento, análise e interpretación da arte. Desde entón e ata a actualidade, o documental de arte no noso país coñeceu novos escenarios mediáticos para o seu desenvolvemento máis aló do ámbito cinematográfico, nos que a televisión e os museos foron determinantes mesmo na propia transformación deste xénero audiovisual. O propósito do que parte esta obra, por tanto, é o de proporcionar ao lector unha mirada poliédrica en torno ao documental de arte española, non só desde o punto de vista histórico, senón tamén a través do estudo de obras concretas ou da filmografía de importantes documentalistas que cultivaron o xénero, a partir de aproximacións e metodoloxías moi diversas que abarcan desde os contextos de produción ata os seus modos de representación, as súas fronteiras discursivas con outros rexistros audiovisuais como o filme-ensaio ou o videoarte, os tratamentos temáticos ou as relacións entre o cinema, a televisión e os museos coa historia da arte.