O caderno de Daia iniciouse en febreiro de 1975, nos últimos meses da ditadura, cando Luís Cuntín coñece en Redondela a unha compañeira de estudos. Logo, o Caderno desbordase con poemas que se foron dirixindo, pouco a pouco, á personaxe sublimada máis que á persoa. Este complexo proceso, tallado de labirintos afectivos, demorouse máis de trinta anos e pechouse definitivamente no 2008, ao concluír a versión actual.
Non estamos, porén, ante unha autobiografía porque o libro se ramifica no colectivo e atinxe as transformacións lingüísticas e ortográficas do propio país, pero resulta evidente que a cadencia do verso é íntima. Cuntín asegura que desde os catorce anos escribe en clave poética as súas vivencias persoais. Fiel a este principio, o Caderno amósanos que a escrita e a vida poden fundirse como a tinta no papel.