Ninguén nace preparado para morrer e moi poucas son as persoas que finalmente realizan unha adecuada preparación. Somos unha sociedade que vive de costas á morte por puro terror. Rexeitamos falar dela, prohibímonos reflexionar sobre ela e negamos a diario a súa existencia, por se, desta maneira, logramos evitala.
Asumámolo, nacemos, medramos, asistimos a unha infinidade de sitios por compromiso aos que non queremos ir, algúns insensatos reproducímonos e morremos. Esta concepción da morte como un proceso natural é algo que ten moi presente Paz Padilla, quen tivo que afrontar en cuestión de meses a perda de dúas persoas insubstituíbles: a súa nai e o amor da súa vida, Antonio.
A través da narración da súa singular historia de amor, a humorista e presentadora comparte o traballo persoal de aceptación realizado para acompañar ao seu marido nos seus últimos días. O amor mestúrase co humor descarado que a caracteriza para falar da morte sen tabús, sen pelos na lingua e sen medo.