O narrador de Buena mar embárcase, da maneira máis literal posible, nunha viaxe de traballo. Faino porque é xornalista e quere descubrir como viven e faenan eses homes que pasan a súa vida en alta mar para que nós podamos comer peixe fresco. Esta travesía cara ao descoñecido, nunca navegou e apenas coñece do mar máis que a praia, é tamén unha viaxe cara á súa propio interior, pois o que coñece en terra firme en realidade parece irse a pique: o seu traballo, a súa parella, a súa casa, a súa vocación, a súa vida enteira.
Como se vive rodeado de auga, como van pasando os días entre os timbrazos que anuncian que a rede está chea, como se ve o horizonte desde unha viaxe que non se parece a ningún, que esperar do traxecto cara a Gran Sol, un dos caladoiros máis complicados do mundo. Con esta experiencia, vivida a través da súa propia inocencia pero tamén a través da mirada e a sabedoría que a tripulación aos poucos vaille prestando, Antonio Lucas trae ás nosas mans a épica dun traballo esgotador e tan descoñecido como apaixonante.