Un fermoso xardín en Toscana: unha paixón, unha aprendizaxe, un lugar de resistencia. Tamén un soño, que a escritora Pia Pera puido cumprir grazas a unha leira abandonada: arranxou a cabana transformándoa nunha casa chea de libros, pinturas e mobles; con todo, apenas interveu no verxel que a rodeaba, pletórico de herbas silvestres que viaxaban ata alí grazas ao vento e os paxaros. Centos de variedades de flores, árbores e vexetais (algúns recuperados de sementes antigas traídas dun banco de Londres) dábanlle un aspecto selvático ordenado por uns cuantos carreiros.
Un día, a escritora descobre que unha enfermidade incurable lévaa aos poucos. Ante a degradación do seu corpo, constrinxido paulatinamente á inmobilidade dunha planta, o xardín, ese lugar onde a vida xermola e onde as «resurreccións» sucédense, convértese no seu refuxio. Ao contemplalo, forxa un novo vínculo coa natureza e ofrece unha sabia e conmovedora reflexión sobre o sentido da vida. Sen dúbida, a necesidade de beleza é unha parte de nós que persiste, que non sucumbe. Así, brillante, inconformista e xenerosa, Pia Pera céganos cun libro admirable, delicado e culto, pero tamén sinxelo, próximo e cheo de descubrimentos. A autora escoita e escóitase a si mesma, e conta o que ocorre nas súas visitas ao hospital, os pensamentos que a asaltan pola noite, as pasaxes (sobre todo da literatura rusa e inglesa) que a acompañan e consolan… Obrigada pola súa enfermidade a unha resistencia continua, non deixa de sentir curiosidade e tenrura por todo o que a rodea e que sempre embeleceu a súa existencia: non só as flores e paxaros que poboan o seu xardín, senón tamén a compañía dos seus cans, os seus amigos, os libros, a gastronomía… «Agora todo é pura e simple beleza», revélanos. Un libro que, como moi poucos, axúdanos a comprender a fascinante aventura de estar no mundo.

Título orixinal: Al giardino ancora non l'ho detto.