O 16 de maio de 2015, á hora exacta en que debía comezar a vida de Paulina, unha asfixia perinatal case acaba con ela. Como secuela desta crise durante o parto, sobreveulle unha parálise cerebral irreversible. Cinco anos despois, o seu pai, o autor, comparte nas mans pechadas un testemuño dos feitos e unha reflexión acerca da paternidade na adversidade. O obxectivo: mostrar un exemplo sen pretender ser exemplar. Escrito desde o centro da tormenta, poucos autores trataron a discapacidade dos seus fillos nun momento tan cedo. As ferramentas da ficción trasladadas ao ensaio, o sentido crítico, a observación precisa e, sobre todo, o enxeño e o humor foron as claves que lle permitiron afrontar este texto. Unha desas obras nas que se arrisca o todo polo todo. Tenrura, dor, rabia, risa, pranto, alegría, indignación, agradecemento, culpa, orgullo… Estas sinceras páxinas mergullan ao lector nunha experiencia real, libre de mitos, nin tráxica nin compracente, na que o amor se impón ao infortunio… Polo menos, na maioría das ocasións.