A desigualdade e a exclusión social non son fenómenos recentes. Ao longo da historia, colectivos completos de persoas foron prexulgadas e afrontadas non tanto polo que facían, senón polo que eran. Baixo a pandemia, as formas e os mecanismos desta exclusión continuaron vixentes, manifestándose practicamente idénticos aos existentes con anterioridade ao COVID19. Neste sentido, as medidas tomadas por distintos Gobernos de todo o mundo –Estados de Alarma (EA), suspensión temporal de dereitos e liberdades, promoción da inmunidade de grupo, etc.–, non mostraron ningunha novidade, máis aló de evidenciar, por enésima vez, a preeminencia de xerarquías de poder, así como a falta de igualdade de dereitos e oportunidades; aspectos tan loados polas sociedades das democracias autodenominadas liberais. Unha pandemia da desigualdade non faría, neste caso, referencia única á inequidad desde a que diferentes individuos e colectivos enfrontaron as consecuencias do COVID19, senón ao feito de supoñer unha auténtica praga, isto é, un fenómeno estrutural estendido a moitos países e a gran cantidade de individuos de calquera a nivel global. A desigualdade como sinónimo de enfermidade.