Esta é unha historia real. A dunha muller sen fogar, discapacitada e enferma que trata de solicitar a renda mínima á que ten dereito segundo as optimistas mensaxes da administración e os medios. Pero o labirinto burocrático que debe percorrer para iso, os escollos e trabas con que tropeza e a crueldade dun sistema que esixe máis a quen menos ten desembocan na desesperación. Mentres tanto, os cidadáns quedan coa impresión contraria: hai cheas de prestacións e axudas para os máis pobres. «Privilexiados.» « Caraduras.» «Vagos.» Os prexuízos acumúlanse. Este é un dos comezos da aporofobia: o odio ao pobre.