Que une máis a dúas persoas, o amor ou a dor? É máis liberadora a risa que a agresión? Eses son os termos entre os que oscilan os contos de Mundo estraño, tenros ou lacerantes, divertidos ou feroces, que van con soltura do íntimo ao desaforado, do cotián ao absurdo, a miúdo dentro da mesma historia. Porque na vida, e na literatura, non se poden establecer categorías para separar as emocións ou as experiencias. Disecciónase un cadáver, pero o que está vivo preséntasenos con toda a súa complexidade, con todo o inasible e á vez extraordinario que o constitúe, non é posible fixalo, disecalo. O que está vivo axítase e deféndese, ocúltase, transfórmase, xoga. E iso é o que fai José Ovejero nestes contos, dos que se podemos dicir algo con seguridade é precisamente iso: están vivos.