O mundo de Mariana Enriquez non ten por que ser o noso, e, con todo, termínao sendo. Bastan poucas frases para pisalo, respiralo e non esquecelo grazas a unha viveza emocional insólita. Coa cotiandade feita pesadelo, o lector espértase abatido, perturbado por historias e imaxes que xamais conseguirá sacarse da cabeza. As autodenominadas «mulleres ardentes», que protestan contra unha forma extrema de violencia doméstica que se volveu viral; unha estudante que se arrinca as uñas e as pestanas, e outra que tenta axudala; os anos de apagamentos ditados polo goberno durante os cales se intoxican tres amigas que o serán ata que a morte sepáreas; o famoso asasino en serie chamado Petiso Orejudo, que só tiña nove anos; hikikomori, maxia negra, os celos, o desamor, supersticiones rurais, edificios abandonados ou encantados... Nestes once contos o lector vese obrigado a esquecerse de si mesmo para seguir as peripecias e investigacións de corpos que desaparecen ou ben reaparecen no momento menos esperado. Xa sexa unha traballadora social, unha policía ou un guía turístico, os protagonistas loitan por apadriñar a seres socialmente invisibles, indagando así no peso da culpa, a compaixón, a crueldade, as dificultades da convivencia, e nun terror tan fondo como verosímil. Mariana Enriquez é unha das narradoras máis valentes e sorprendentes do século XXI, non só da nova literatura arxentina a cargo de escritores nados durante a ditadura senón da literatura de calquera país ou lingua. Mariana Enriquez transforma xéneros literarios en recursos narrativos, desde a novela negra ata o realismo sucio, pasando polo terror, a crónica e o humor, e profunda con dor e beleza nas raíces, as chamas e as tebras de toda existencia.